Over emoties gesproken: Gister in het park hadden we een afscheidspicknick met ouders en kinderen uit groep 2. Mijn kind is kleuter af. Phoe. Wat worden ze snel groot…

Nou ja, ergens is hij natuurlijk nog best klein.  Dat bleek weer even toen hij besloot zijn longen uit zijn lijf te huil-schreeuwen, omdat hij het ergens niet mee eens was. Mijn kinderen hebben nogal eens moeite met het woordje “nee”. Vooral als ik het zeg.

Dit gehuilschreeuw verbaasde mij nogal. Het komt bij hem niet/nauwelijks voor, in tegenstelling tot mijn sensitieve dochter. Die heeft wel eens vaker een flip momentje. Thuis.

Dit gedrag van hem raakte mij. Ik voelde ineens heel veel onmacht. Omdat hij niet luisterde naar wat ik zei. Ondanks dat ik rustig bleef. Het raakte me omdat dit ‘in het openbaar‘ gebeurde. Ik voelde de blikken van de andere ouders. En interpreteerde die op dat moment als ‘veroordelend’. Viel wel mee, denk ik nu. We zijn tenslotte allemaal ouders en kinderen zijn nou eenmaal wel eens duidelijker en verbaler dan volwassenen.

Flashback naar burn-out

Daar in dat park, voelde ik ineens een flashback naar jaren terug,  toen ik een burn-out kreeg. Kort voordat ik langdurig ziek thuis kwam te zitten, kwam ik best vaak dat in een situatie terecht, waarin ik heel veel onmacht voelde. Bijvoorbeeld als het ging om het gedrag van leerlingen uit mijn groep 7. Op dat moment vond ik het totaal niet wenselijk dat ik grip op de groep zou verliezen… of erger nog: overmand zou worden door emoties. Maar ik voelde op die momenten dus WÉL de ononderdrukbare drang om te gaan huilen.

Dat gebeurde gisteren dus weer. Ik voelde een intens grote golf tranen over me heen komen. Dat voelde heftig. En awkward. Want ja, huilen vind ik oke. Daar kan ik mee zijn.

Maar huilen in een opvoedkundig gebeuren met mijn kind terwijl je de priemende ogen van anderen om je heen voelt, voelde voor mij niet bepaald veilig…

90-seconde regel

Nou is het zo dat emoties, en in dit geval dus onmacht en verdriet, 90 seconden duren. Als je langer ‘vast’ blijft zitten in die emotie, zit je vast in een verhaal over die emotie.

Dat verhaal heb ik net gedeeltelijk met je gedeeld. Namelijk, mijn drang om te huilen gaf me een flashback naar mijn burn-out, naar hoe heftig die tijd voor mij was. Ik voelde hoe graag ik NIET terug wil… Ook voelde ik me een gefaalde ouder. Een ouder die ziet dat haar kind gewoon hartstikke moe is. Die niet op tijd vooor een rustige situatie had gezorgd, waardoor hij ook onmacht en verdriet voelde….Jammer alleen dat hij het nogal hoorbaar uit…

Goed, even terug naar de 90 seconden. Je kunt je voorstellen dat er bij het voelen van emoties nogal veel verhaal “aan” gaat. Uit het verleden. Of angst voor de toekomst. Dat herken je misschien wel bij jezelf. Dat je je ineens diep verdrietig voelt, om alles wat er al is gebeurd of om alles wat er nog mis kan gaan. Heel soms is het gewoon niet de juiste plek en/of het juiste moment om die emoties ruimte te geven.

Zoals ik dat niet wilde, daar in dat park, met al die mensen en mijn kind om me heen. Want ja, onderdrukken werkt niet. Dan krop je het op. Of misschien beter: je stapelt het op, waardoor 9 van de 10 keer al die emotie er 10 keer harder uitkomt bij een volgende situatie.

Parkeren van de emotie

Maar even parkeren is soms nodig. Omdat het in dienst is van het grotere geheel. Ik moest nu bijvoorbeeld zorgen dat mijn zoontje rustig zou worden, zodat we al pratend de situatie op konden lossen. Dat kan ik alleen door het goede voorbeeld te geven.

Een soort trucje wat je dan kunt toepassen is, focussen op de secondewijzer van je horloge. Heel bewust 90 seconden voorbij zien tikken. En in het moment te blijven, focus op je ademhaling, zodat je verhaal even geen vat op je krijgt. Niet makkelijk, wel haalbaar. Weten dat die golf van emoties na 90 seconden breekt in de branding. Dat het scherpe randje ervan af is en dat je jezelf weer onder controle hebt. Dat helpt.

Dat hielp ook mij om weer vat om mezelf te krijgen. Mijn zoon te knuffelen en hem in de bakfiets te zetten, zodat we al fietstend met de haren in de wind, rusig konden worden. En ik thuis in mijn veilige hoekje even keihard kon gaan huilen, zodat ik echt helemaal leeg was. Waarna ik kon stappen in: “1 slechte dag, maakt mij nog geen slechte moeder.” Waardoor het vandaag weer een goede dag was. En het morgen ook weer wordt.

Ook waar voor jou!

Net zoals dat voor jou ook kan zijn, als jij een keer een slechte dag hebt. Daar heb ik vorige week een podcast over gemaakt: 1 slechte dag maakt jou nog geen slechte juf. Mooi hoe dingen soms werken. Ik had deze podcast blijkbaar zelf ook nodig.  In aflevering 3, deel ik 5 tips om van een slechte, weer een goede dag te maken. 

Want dat wens ik je toe. Een hele goede dag! Een goede week. Een goed jaar. Maar nu eerst: een goede vakantie! ♡